Του Θωμά Σίδερη
Ανέκαθεν στην Ελλάδα, το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν ταυτισμένο με το εξεταστικό σύστημα. Ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε σοβαρά για το τι σχολείο θέλουμε να φτιάξουμε, για το τι πολίτες θέλουμε να δημιουργήσουμε. Αντίθετα, η...
φαιά ουσία μας αναλώθηκε στο πόσες και τι εξετάσεις θέλουμε να έχουμε. Ειδικότερα, στο ποια θα είναι η εξεταστική διαδικασία –από το πάλαι ποτέ εξατάξιο γυμνάσιο έως το σημερινό λύκειο- για την εισαγωγή των μαθητών στα πανεπιστήμια και στα πολυτεχνεία της χώρας.
Οι χώρες της βόρειας Ευρώπης όταν έχτιζαν το εκπαιδευτικό τους σύστημα, το έκαναν για τα επόμενα 100 χρόνια. Είχαν ξεκάθαρους στόχους και το οικοδόμησαν πάνω σε στέρεες βάσεις που είχαν την ικανότητα να απορροφούν τους όποιους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς κραδασμούς. Στην Ελλάδα, αντίθετα, κυρίως από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και δώθε, η αλλαγή του υπουργού Παιδείας σήμαινε και αλλαγή του εξεταστικού συστήματος. Σχηματικά, αν η διαδικασία εισαγωγής στα Πανεπιστήμια ήταν η ανυπεράσπιστη κορασίδα, ο εκάστοτε υπουργός αναλάμβανε το ρόλο του δράκου του Σέιχ Σου.
Αποσυνδέσαμε εντελώς το σχολείο με τη γνώση. Αποφασίσαμε ότι δε μας ενδιαφέρει ούτε το είδος της παρεχόμενης γνώσης ούτε ο τρόπος μετάδοσής της. Στη θέση της γνώσης βάλαμε την πληροφορία, με τέτοια ευκολία μάλιστα, που θα ζήλευε ακόμα και η Άρτεμις όταν έβαζε στη θέση της Ιφιγένειας το περιβόητο κριάρι. Αλλά οι ούριοι άνεμοι δε φύσηξαν ποτέ στα σχολεία της Ελλάδας. Και πώς να φυσήξουν τα ρεύματα της γνώσης και της προόδου όταν υψώσαμε πελώρια τείχη από άχρηστες και περιττές πληροφορίες.
Σχολεία της αφασίας με μαθητές σε πλήρη καταστολή, όπου απλώς ανοιγοκλείνουν το στόμα τους καταπίνοντας ξανά και ξανά πληροφορίες. Μαθαίνουν να καταπίνουν. Μόνο να καταπίνουν. Πληροφορίες άοσμες, άχρωμες και άγευστες, που και αν ακόμα είχαν οσμή, χρώμα και γεύση, οι μαθητές δε διάθεταν καμία αντιληπτική ικανότητα, αφού έχουν μάθει να καταπίνουν και όχι να επεξεργάζονται. Εντέλει, μαθαίνουν να ξεχνάνε να μαθαίνουν. 
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου