 Ρεπορτάζ : Χριστίνα Κοψίνη
(από την Καθημερινή)
Επιδείνωση κατά 50% της ζωής των πολιτών σε σχέση με το επίπεδο του 2008 προβλέπει το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ στην έκθεσή του για την ελληνική οικονομία. Συγκρίνει την υφιστάμενη κρίση –τηρουμένων των αναλογιών– με την κρίση του 1929, ως προς...
τις επιπτώσεις, και τη μακρά ύφεση του 1873, ως προς τη διάρκεια, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τόσο σε επίπεδο θεωρητικής αντίληψης όσο και σε επίπεδο πολιτικών έχουμε εισέλθει στη φάση του «ορθο-νεοφιλελευθερισμού». Χαρακτηρίζει το 2011 και το 2012 τα χειρότερα έτη της οικονομικής κρίσης καθώς «μετατρέπεται σταδιακά η ελληνική οικονομία από πραγματική σε εικονική», καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι μεσοπρόθεσμα προέχει η ανάγκη προώθησης ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου και διαρθρωτικής ανταγωνιστικότητας (με υψηλής ποιότητας και χαμηλές τιμές προϊόντων και υπηρεσιών).
Επιμένει δε ότι η αύξηση των ονομαστικών ρυθμών ανάπτυξης κατά 1% ετησίως θα συνέβαλλε σε περαιτέρω μείωση του δημόσιου χρέους στο 105,5% του ΑΕΠ το 2020. Αντιθέτως, η μείωση κατά 1% ετησίως θα οδηγούσε το χρέος σε αύξηση στο 129% του ΑΕΠ.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της έκθεσης, το επίπεδο της ζήτησης μειώθηκε στα επίπεδα του 2000, ενώ βάσει των τάσεων που προδιαγράφονται θα προσεγγίσει τα επίπεδα του 1990. Επίσης προβλέπει ότι στο τέλος του 2012 η σύγκλιση με τον μέσο όρο των κρατών-μελών της Ε.Ε. θα έχει οπισθοχωρήσει περαιτέρω στο 68,5%, δηλαδή 20 χρόνια πίσω, στα επίπεδα του 1993.
Με αφετηρία τις μέσες ετήσιες αποδοχές στην Ελλάδα το 2011 (25.470 ευρώ), το ΙΝΕ προβλέπει ότι εάν συνεχιστεί η πολιτική μειώσεων των αποδοχών, το 2013 θα είναι συγκρίσιμες με αυτές της Κροατίας, της Τσεχίας και της Εσθονίας.
Αλλωστε, όπως περιγράφεται με στοιχεία στην έκθεση, μετά τη μείωση κατά 22% τον Φεβρουάριο του 2012, ο ονομαστικός κατώτατος μισθός ανέρχεται στο 49% του αντίστοιχου κατώτατου μισθού των αναπτυγμένων χωρών, έναντι 60% πριν από το Μνημόνιο.
Στο 8% του ΑΕΠ αναλογούν οι περικοπές συντάξεων και οι μειώσεις μισθών, ύψους 16,2 δισ. ευρώ, χωρίς, ωστόσο, να μειωθούν στο ελάχιστο η ανεργία, το δημόσιο χρέος και η ύφεση.
Σύμφωνα με την έκθεση, εάν το κράτος αντιμετώπιζε αποτελεσματικά τη φοροδιαφυγή μειώνοντας την ετήσια απώλεια εσόδων του κατά 12-15 δισ. ευρώ, θα μείωνε το δημοσιονομικό έλλειμμα τουλάχιστον κατά 30% και έτσι δεν θα απαιτούνταν οι περικοπές μισθών και συντάξεων.
Πάντως όπως προκύπτει και από τους πίνακες της Ε.Ε. που αναδημοσιεύονται στην έκθεση του ΙΝΕ, αν το κριτήριο για την περαιτέρω μείωση του βασικού μισθού και του κόστους εργασίας είναι οι ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, τότε τα περιθώρια για τη μείωση του μισθού είναι «μεγάλα», παρόλο που κατά την περίοδο 2010-2012 το κόστος εργασίας μειώθηκε θεαματικά, κατά 8%. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, μεταξύ 39 χωρών η Ελλάδα κατέχει τη 16η θέση με μοναδιαίο κόστος εργασίας τα 80 ευρώ ανά μονάδα αγοραστικής δύναμης. Τα αντίστοιχα ποσά για Πορτογαλία, Κροατία και Τσεχία είναι 78, 65 και 63 ευρώ, ενώ το υψηλότερο κόστος χαρακτηρίζει την Ελβετία (187 ευρώ), την Αυστραλία (154), τη Νορβηγία (148) και την Ολλανδία (135 ευρώ ανά μονάδα αγοραστικής δύναμης).
Το ΙΝΕ εκτιμά ότι ναι μεν το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος αυξήθηκε συνολικά κατά περίπου 4% την περίοδο 2000-2009, αλλά αποτιμώντας την αύξηση (κατά 23%) του σταθμισμένου μοναδιαίου κόστους εργασίας σε δολάρια, εκτιμά ότι το 19% οφειλόταν στην ανατίμηση του ευρώ και μόνο 4% στις διεκδικήσεις των εργαζομένων για υψηλότερες αποδοχές.
Ειδική αναφορά γίνεται για τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει η μείωση κατά 35% των δημόσιων δαπανών την περίοδο 20102012 και τη μετατόπιση του κέντρου βάρους στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα από το διανεμητικό στο κεφαλαιοποιητικό, καθώς και από τη μετεξέλιξη του κράτους πρόνοιας σε κράτος φιλανθρωπίας.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου